Full Width Blog

 Φωτογραφία από το χωριό Παναγία Θάσου/ (Πηγή φωτογραφίας: wikipedia: “Panagia Gebäude 2 C” by Gerhard Haubold – Own work. Licensed under Creative Commons Attribution-Share Alike 3.0 via Wikimedia Commons – συνδεσμος) 

Συνοπτική ιστορία του νησιού

• Η Θάσος ονομαζόταν “Αιθρία”, λόγω του αίθριου ουρανού, “Αερίνα” λόγω του δροσερού καλοκαιριού, “Χρυσή” για το χρυσάφι της και “Ήδωνις” (Όδωνις) από τους Όδωνες Θράκες.
• Πρώτοι κάτοικοι ήταν οι Κάρες από τη Μικρά Ασία και οι Ήδωνες-Θράκες. Στοιχεία της παρουσίας τους χρονολογούνται από την τελευταία περίοδο της εποχής του Χαλκού (πριν το 1150 πΧ).
• Στη συνέχεια εγκαταστάθηκαν στο νησί οι Φοίνικες, που ήρθαν με αρχηγό τον Θάσο. Στους Φοίνικες οφείλονται τα τοπωνύμια Αίνυρα και Κοίνυρα και η ανακάλυψη των μεταλλείων του νησιού.
• Από τον 6ο έως τον 4ο π.Χ αιώνα, το νησί βρίσκεται στο ζενίθ της ανάπτυξής του. Κατά τους χρόνους αυτούς, οι κάτοικοι είχαν έντονη πολεμική δραστηριότητα, ίδρυσαν αποικίες στα απέναντι παράλια της Μακεδονίας, ενίσχυσαν αμυντικά το νησί με τείχη και στόλο αλλά δέχτηκαν και πολλές επιθέσεις. Ίωνες, Αιολείς, Αθηναίοι, Πελοποννήσιοι είναι μερικοί μόνο από τους πολιορκητές και κατακτητές της Θάσου.
• Ο Φίλιππος Β΄(358-336 π.Χ) κατέκτησε τη Θάσο και οι κάτοικοι συμμετείχαν στις εκστρατείες του Μ. Αλεξάνδρου.
• Ακολούθησε η Ρωμαϊκή κατάκτηση και η διάδοση του Χριστιανισμού.
• Τη Ρωμαϊκή εποχή ακολούθησε η Βυζαντινή εποχή. Τα χρόνια είναι ταραγμένα καθώς πολλοί εχθροί πολιορκούν και κατακτούν τη Θάσο. Επιπλεόν, από τον 7ο μ.Χ αιώνα αρχίζουν οι πειρατές να απειλούν το νησί, να λεηλατούν τα παράλια, να παίρνουν ακόμη και κατοίκους για να τους πουλήσουν ως σκλάβους. Από το 961 έως το 1204 η Θάσος ανήκει και πάλι στην Βυζαντινή αυτοκρατορία.
• Οι Φράγκοι κατέκτησαν την Κωνσταντινούπολη το 1204. Την περίοδο της Φραγκοκρατίας η Θάσος καταλαμβάνεται από τους Βενετούς.
• Το 1261 η Θάσος επανέρχεται στην Βυζαντινή αυτοκρατορία. Ωστόσο, διάφοροι επιδρομείς συνεχίζουν να πολιορκούν και να κατακτούν ανά διαστήματα το νησί. Στα 1306 ο Μιχαήλ Παλαιολόγος παραχώρησε τη Θάσο στον τυχοδιώκτη  γενοβέζο Φραντσίσκο Γκατελούζο.
• Το 1455 η Θάσος κατακτήθηκε από τους Τούρκους. Ακολούθησε περίοδος σχετικής ηρεμίας.
• Στο τέλος του 17ου αιώνα ξαναφουντώνει η πειρατεία. Σικελοί, Βένετοι, Γενουάτες, Σλάβοι, Καταλανοί, Ισπανοί ακόμη και Έλληνες πειρατές ρημάζουν το νησί. Η μάστιγα των πειρατών κράτησε μέχρι τον 18ο αιώνα.
• Το 1813 η Θάσος πέρασε στα χέρια των Αιγυπτίων και του Μωχάμετ Αλή. Ο Μωχάμετ Αλή, έδωσε πλήρη ελευθερία στο νησί και ελάττωσε τους φόρους, καθώς ήταν συναισθηματικά δεμένος με τον τόπο. Είχε μεγαλώσει στο Ραχώνι, σε ελληνική οικογένεια.
• Η Θάσος πήρε μέρος στη μεγάλη του γένους επανάσταση με αρχηγό τον Χατζηγιώργη από το Θεολόγο. Η συνθήκη του Βουκουρεστίου, επικύρωσε την ένωση με την Ελλάδα.

Γεωμορφολογία του νησιού. Η απόσταση μεταξύ της Θάσου και των παραλίων της Μακεδονίας είναι μικρότερη των 8 χιλιομέτρων. Η επιφάνεια του νησιού είναι ορεινή με πυκνά δάση, κυρίως πεύκα. Τα δάση της Θάσου είναι γνωστά από την αρχαιότητα, καθώς εξάγονταν άφθονη ξυλεία. Σημαντικός είναι και ο ορυκτός πλούτος της Θάσου. Το λευκό μάρμαρο χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή ναών και δρόμων, ενώ στα Κοίνυρα και στα Αίνυρα βρίσκονταν κοιτάσματα χρυσού.

Δημιουργία των οικισμών της Θάσου: Ο πληθυσμός του νησιού ήταν στο μεγαλύτερο μέρος του Ελληνικός. Τον 15ο αιώνα, Κωνσταντινουπολίτες πρόσφυγες, μετά την άλωση, κατέφυγαν στο νησί και έκτισαν κοντά το Θεολόγο δύο συνοικισμούς. Μέχρι σήμερα διασώζονται στο νησί, ονόματα βυζαντινής προελεύσεως, όπως Κομνηνός, Λάσκαρης, Δούκας, Φωκάς.

Κατά τα αρχαία χρόνια, στα παράλια της Θάσου υπήρχε εκτεταμένη κατοίκηση, για παράδειγμα στο Λιμένα. Ωστόσο, η πειρατεία ανάγκασε τους κατοίκους να μετακινηθούν στην ενδοχώρα και να εγκαταλείψουν τα παράλια. Οι κάτοικοι λοιπόν, αναγκάστηκαν να αναζητήσουν νέες τοποθεσίες για τη δημιουργία των χωριών τους. Οι τοποθεσίες αυτές θα έπρεπε να είναι αθέατες από τη θάλασσα αλλά ταυτόχρονα να έχουν πρόσβαση σε νερό. Για παράδειγμα, το χωριό Παναγία, ήταν καλά κρυμμένο μέσα στα βουνά, αθέατο απο τη θάλασσα, ενώ είχε πρόσβαση σε άφθονο νερό. Ακόμη και σήμερα τρέχουν τα νερά των πηγών μέσα στο χωριό. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια έχει γίνει επέκταση του οικισμού και πλεόν τα νεότερα κτίσματα είναι ορατά από τη θάλασσα. Βέβαια, ο παλιός οικισμός ήταν καλά κρυμμένος μέσα στα βουνά. Για αυτό, το λόγο υπήρχε και έλλειψη διαθέσιμου χώρου και τα σπίτια κτίζονταν το ένα πολύ κοντά στο άλλο, χωρίς αυλές.

Ήδη από τα 1444-5, υπάρχουν αναφορές για τα χωριά Κάστρο, Καλλιράχη, Αναστάσιο, Ποτάμιο, Χοίναιρο. Αργότερα αναφέρονται οι Μαριές, ο Θεολόγος, το Ραχώνι και το Καζαβίτι. Παρόλο, που η πειρατεία ανάγκαζε του κατοίκους να μένουν στην ενδοχώρα, η θαλάσσια επικοινωνία ήταν απαραίτητη (έστω και σε μικρό βαθμό). Άλλωστε πολλά γόνιμα εδάφη βρίσκονταν κοντά στη θάλασσα και έπρεπε να καλλιεργηθούν. Για τις μικρές ανάγκες του εμπορίου, οι κάτοικοι χρησιμοποιούσαν το λιμάνι του συνοικισμού Λιμένα, που το είχαν οχυρώσει κατάλληλα. Επίσης, δημιουργήθηκαν μικροί οικισμοί, για εποχιακή εγκατάσταση, όπως για παράδειγμα οι «καλύβες» ή «καλύβια». Υπολείμματα τέτοιων εγκαταστάσεων σώζονται στην Αστρίς, στην Αλυκή, στα Κοίνυρα, στα Λιμενάρια και στον Πρίνο. Οι καλύβες κατασκευάζονταν από πέτρα και ξύλο, δηλαδή από υλικά που μπορούσαν να βρεθούν τοπικά.

Η παραλία των Αλυκών σε φωτογραφία του 1958. Ο οικοσμός αποτελούνταν από καλύβες για την προσωρινή διαμονή των ψαράδων. Σήμερα, οι καλύβες έχουν μετατραπεί σε θερινές κατοικίες και η παραλία είναι πολυσύχναστη. (πηγή φωτογραφίας: “Aliki (1958) 2 C” by Gerhard Haubold – Own work. Licensed under Creative Commons Attribution-Share Alike 3.0 via Wikimedia Commons – σύνδεσμος)

Τα τελευταία χρόνια, μετά το τέλος της πειρατείας, άρχισαν να αναπτύσσονται οι σκάλες, όπως η σκάλα Παναγίας, η σκάλα Ποταμιάς, η σκάλα Καλλιράχης κλπ. Οι σκάλες αποτελούν τον παραθαλάσσιο οικισμό ενός χωριού. Στις αρχές του 20ου αιώνα, ιδρύθηκαν τα Λιμενάρια. Το κοντινό χωριό Κάστρο εγκαταλείφθηκε αφού οι κάτοικοι αναζήτησαν εργασία στα μεταλλεία της παραλίας των Λιμεναρίων.

Η Θάσος παρά τη ξυλεία που είχε, δεν ανέπτυξε εμπορικό στόλο, ίσως λόγο του φόβου των πειρατών αλλά και της ιδιοσυγκρασίας των κατοίκων. Η οικονομία της παρέμεινε κλειστή, γεωργική και κτηνοτροφική με σκοπό την εξυπηρέτηση των αναγκών των κατοίκων. Ως εκ τούτου, το νησί παρέμεινε φτωχό, γεγονός που αντικατοπτρίζεται στην αρχιτεκτονική του. Για παράδειγμα, σε σύγκριση με τη Χίο, οι κάτοικοι του οποίου ασχολήθηκαν με τη ναυτιλία, η Θάσος έχει ελάχιστα αρχοντικά σπίτια και σχεδόν κανένα τριώροφο σπίτι. Η βασική επαφή των κατοίκων με τον έξω κόσμο ήταν με το Άγιο Όρος, ενώ, μερικά από τα μεγαλύτερα κτίρια στο νησί ήταν τα μετόχια (για παράδειγμα στο Θεολόγο και στο Καζαβίτι).

Τα ονόματα και τα τοπωνύμια

Τα ονόματα των χωριών και τα τοπωνύμια αποκαλύπτουν πολλές φορές στοιχεία για τη μορφολογία του τόπου, για την ιστορία του ή το λόγο που επιλέχτηκε η συγκεκριμένη τοποθεσία. Μερικά παραδείγματα είναι τα παρακάτω:

• Το όνομα του χωριού Αστρίς σχετίζεται με ιερότητα η μαγεία.
• Το όνομα του χωριού Κάστρο δηλώνει κάποιο αρχαίο κτίσμα ή μια οχυρωμένη τοποθεσία.
• Το όνομα του χωριού Ποταμιά σχετίζεται με τις πολλές πηγές και τα ποτάμια που περνούν μέσα από το χωριό.
• Το όνομα του χωριού Παναγία (ή Αναστάσιο) και του χωριού Αγ. Γεώργιος σχετίζονται με κάποιο θρησκευτικό κτίσμα.
• Τα ονόματα των χωριών Καλλιράχη και Ραχώνι δηλώνουν ικανοποιητική μορφολογία εδάφους.
• Τα ονόματα Λιμένας και Λιμενάρια σχετίζονται με το λιμάνι.
• Το όνομα Πρίνος πιθανόν να δηλώνει την ύπαρξη πουρναριών στην περιοχή.

Ο Πολεοδομικός ιστός των οικισμών.

Όπως και στα περισσότερα μέρη της Ελλάδας, έτσι και στη Θάσο η γεωμορφολογία της τοποθεσίας έπαιξε σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση των οικισμών.

Οι οικισμοί του θεολόγου, του Σωτήρα και της Ποταμιάς ακολουθούν γραμμική ανάπτυξη, δεν έχουν δηλαδή μια κεντρική πλατεία. Ωστόσο, το ρόλο της πλατείας αναλαμβάνει συνήθως ο χώρος γύρω από την εκκλησία. Για παράδειγμα στο Θεολόγο, σχηματίζονται τέσσερις κεντρικοί δρόμοι, παράλληλοι μεταξύ τους, που ακολουθούν τις ισοϋψείς καμπύλες του εδάφους. Οι παράλληλοι δρόμοι ενώνονται με μικρούς εγκάρσιους, ιδιαίτερα ανηφορικούς δρόμους. Στο χωριό Σωτήρας, υπάρχει ένα κεντρικός δρόμος που ακολουθεί τις καμπύλες του εδάφους. Αντίθετα, στα χωριά Παναγιά, Ραχώνι, Καζαβίτι, Μαριές, Καλλιράχη η οργάνωση γίνεται γύρω από μια κεντρική πλατεία. Στην πλατεία αυτή καταλήγουν και όλοι οι δρόμοι του χωριού.

Ο δρόμος που ένωνε τους οικισμούς μεταξύ τους περνούσε μέσα από την πλατεία των χωριών Σήμερα, αυτό δεν είναι τόσο εμφανές καθώς πολλοί παλιοί δρόμοι που ένωναν τους οικισμούς μεταξύ τους δε χρησιμοποιούνται πια. Για παράδειγμα, τα χωριά Θεολόγος, Ποταμιά και Παναγία, ενώνονταν με χωματόδρομο μέσα στο δάσος, αλλά αυτός ο δρόμος δεν χρησιμοποιείται πια.

Τα στενά σοκάκια: Στα χωριά της Θάσου, αλλά και στα περισσότερα ορεινά χωριά της Ελλάδας, οι δρόμοι δεν είναι ευθείς αλλά σχηματίζουν καμπύλες που μοιάζουν με την κίνηση του φιδιού. Η μορφή αυτή, οφείλεται κατά βάση στη γεωμορφολογία του τόπου. Δηλαδή, ο δρόμος ακολουθεί τη μορφολογία του εδάφους. Υπάρχει και μια δεύτερη πιθανή εξήγηση. Οι δρόμοι κατασκευάζονται οφιοειδείς, έτσι ώστε να μην υπάρχει μεγάλο πεδίο σκόπευσης σε περίπτωση εισβολής από κάποιο εχθρό. Από την άλλη, λόγο έλλειψης χώρου (θυμηθείτε ότι ο οικισμός έπρεπε να παραμένει αθέατος από τη θάλασσα), τα σπίτια κτίζονταν το ένα πολύ κοντά στο άλλο με αποτέλεσμα οι δρόμοι να είναι εξαιρετικά στενοί. Τα περισσότερα σοκάκια ήταν λιθόστρωτα (καλντερίμια). Σήμερα, τα περισσότερα παραδοσιακά καλντερίμια έχουν καταστραφεί και στην καλύτερη περίπτωση οι δρόμοι έχουν στρωθεί με σχιστόπλακες ενώ στη χειρότερη με τσιμέντο.

Λιθόστρωτο καλντερίμι που οδηγεί από την πλατεία στην εκκλησία του χωριού Παναγία σε φωτογραφία του 1957. (πηγή φωτογραφίας: “Panagia Auffahrt C” by Gerhard Haubold – Own work. Licensed under Creative Commons Attribution-Share Alike 3.0 via Wikimedia Commons –σύνδεσμος)

Ο προσανατολισμός των σπιτιών. Ο προτιμητέος προσανατολισμός είναι ο Νότιος. Λόγω του φόβου των πειρατών αλλά και λόγω της γεωμορφολογίας του νησιού, μερικοί οικισμοί επιλέχτηκαν σε θέσεις που δεν είχαν ευνοϊκό προσανατολισμό. Έτσι, για παράδειγμα στην Παναγία και στην Ποταμιά, ο προσανατολισμός του χωριού είναι ανατολικός. Το Ραχώνι είναι στραμμένο βορειοδυτικά, λόγω της μορφολογίας του τόπου.

 (πηγή φωτογραφίας: “Panagia Mitte 8 C” by Gerhard Haubold – Own work. Licensed under Creative Commons Attribution-Share Alike 3.0 via Wikimedia Commons – σύνδεσμός)

Η γεωμορφολογία, το κλίμα του νησιού και τα διαθέσιμα υλικά είναι όμοια με της Ηπειρωτικής Μακεδονίας. Άλλωστε, το νησί βρίσκεται γεωγραφικά σε εγγύτητα με την Ηπειρωτική Μακεδονία. Ως εκ τούτου, η παραδοσιακή ή λαϊκή αρχιτεκτονική  είναι όμοια με την Θρακο-Μακεδονική αρχιτεκτονική, αν και υπάρχουν τοπικές ιδιομορφίες, λόγω της αποκοπής του νησιού από τη θάλασσα. Η Θάσος λοιπόν δεν έχει ούτε νησιώτικη, ούτε πρωτότυπη παραδοσιακή αρχιτεκτονική αλλά ακολουθεί τη θρακομακεδονική αρχιτεκτονική με τοπικές ιδιομορφίες.

Οι παλαιότερες εντοιχισμένες επιγραφές σε κτίσματα απαντώνται στο Καζαβίτι (1807, μετόχι, Ιερά μονή Εσφιγμένου), στο Θεολόγο (1813, αρχοντικό Χατζηγεωργίου), στις Μαριές (1822 και 1844, οικία κληρονόμων Μαρίας Παπαϊωάννου). Οι επιγραφές πληθαίνουν από τα μέσα του 19^ουαιώνα στην Παναγία, Ποταμιά, Κάστρο, Σωτήρας, Καλλιράχη κλπ.

Τυπολογία κάτοψης

Στην Θάσο συναντώνται κατά κύριο λόγο, οι παρακάτω τύποι κατοικιών.

• Πλατυμέτωπες κατοικίες: Το χαγιάτι καταλαμβάνει όλο το πλάτος της όψεως. Σε επόμενο στάδιο εξέλιξης, οι πλάγιοι τοίχοι προχωρούν και προφυλάσσουν το χαγιάτι από τα πλάγια.

• Κάτοψη σε σχήμα Γ: Το εγκάρσιο σκέλος προβάλει στον όροφο και στο επίμηκες διαμορφώνεται το χαγιάτι.

• Κάτοψη σε σχήμα Π: Δύο τοίχοι προχωρούν μπροστά από την οικοδομική γραμμή σχηματίζοντας δύο σκέλη. Ανάμεσα στους δύο όγκους, διαμορφώνεται συχνά το χαγιάτι.

• Τετράγωνη/ Ορθογώνια κάτοψη: Τα νεότερα κτίσματα είναι κλειστά σαν όγκοι, συνήθως διώροφα. Ανοίγματα δημιουργούνται προς όλους τους προσανατολισμούς. Η προτίμηση, προς αυτόν τον τύπο εκδηλώνεται στη διάρκεια του Β’ μισού του 19^ουαιώνα, στους αστικοποιημένους, νεότερους οικισμούς (πχ. στο Λιμένα και στα Λιμενάρια).

• Καλύβες:Οι καλύβες ήταν μονώροφα κτίσματα, με σχεδόν τετράγωνη κάτοψη, ένα δωμάτιο και ένα τζάκι στη μέση του τοίχου. Τα καλλιεργήσιμα χωράφια, οι ελαιώνες και φυσικά η θάλασσα, ήταν πολλές φορές μακριά από το ορεινό χωριό και έτσι οι κάτοικοι έκτιζαν αυτές τις καλύβες για εποχική εγκατάσταση. Πολλοί από τους σημερινούς, παραθαλάσσιους οικισμούς διαμορφώθηκαν σε περιοχές που προϋπήρχαν καλύβες, όπως για παράδειγμα οι Αλυκές. Οι Αλυκές, δηλαδή δεν ήταν ένα χωριό μόνιμης εγκατάστασης αλλά ένας εποχιακός οικισμός ψαράδων.

Χρήσεις της κατοικίας: Η κατοικία δε χρησιμοποιούνταν μόνο για τη στέγαση της οικογένειας, αλλά και για την αποθήκευση γεωργικών προϊόντων, για τη στέγαση των ζώων, για αποθήκευσης ξύλων, εργαλείων κτλ. Οι ισόγειοι και ημιυπόγειοι χώροι (Ο χώρος αυτός ονομάζεται κατώι) λειτουργούσαν ως στάβλοι και ως αποθήκες, ενώ οι όροφοι λειτουργούσαν ως η κύρια κατοικία της οικογένειας. Οι χώροι υγιεινής δεν κατασκευάζονταν εντός της οικίας, αλλά είτε διαμορφώνονταν εξωτερικά είτε δεν υπήρχαν καθόλου. Η πρόσβαση στον 1ο όροφο (στην κατοικία) γίνονταν με κλίμακες, είτε εξωτερικές είτε εσωτερικές. Αν υπήρχε χαγιάτι η σκάλα συνδεόταν οπωσδήποτε με το χαγιάτι. Η καταπακτή που έφραζε την σκάλα ονομαζόταν γκλαβανή.

Γενικά η Θάσος δεν φαίνεται να είχε πλούσια σπίτια και μεγάλα αρχοντικά. Το μεγαλύτερο μέρος των κατοικιών ήταν αγροτικά σπίτια φτωχών οικογενειών. Στα πλούσια σπίτια ωστόσο, μπορεί να συναντήσει κανείς οροφές με πλούσιο ζωγραφικό διάκοσμο και ανάγλυφους σχηματισμούς.

Το χαγιάτι: Το χαγιάτι αποτελεί ένα ημί-υπαίθριο χώρο ή έναν εξώστη (μπαλκόνι). Στηρίζεται σε οριζόντια δοκάρια που με τη σειρά τους στηρίζονται σε κατακόρυφα, ξύλινα υποστηλώματα που φτάνουν στο έδαφος. Τα οριζόντια δοκάρια στηρίζονται από τη μία μεριά στον πέτρινο τοίχο και από την άλλη στα κατακόρυφα ξύλα. Το χαγιάτι, είναι συνήθως στεγασμένο.

Το σαχνισί: Το σαχνισί αποτελεί μια προεξοχή που γίνεται στον όροφο ενός κτίσματος. Η χρήση του είναι πολύ έντονη στην παραδοσιακή αρχιτεκτονική της Θάσου. Το σαχνισί κατασκευάζονταν για να μεγαλώσει τους εσωτερικούς χώρους του πάνω ορόφου, καθώς λόγω έλλειψης διαθέσιμου χώρου τα σπίτια κατασκευάζονταν το ένα πολύ κοντά στο άλλο. Οι εσωτερικοί χώροι του σαχνισιού ήταν ευάεροι και ευήλιοι και θεωρούνταν επίσημοι χώροι. Το σαχνισί στηρίζεται συχνά σε μια σειρά διαγώνιων ξύλων (παγιάντες ή φουρούσια). Τα φουρούσια μεταφέρουν το βάρος του σαχνισιού στον κατακόρυφο τοίχο. Σε μερικές περιπτώσεις τα φουρούσια διαμορφώνονται καμπύλα. Μερικές φορές, τα φουρούσια καλύπτονται με ελαφριά υλικά και σοβά (μπαγδατιά) δημιουργώντας μια καμπύλη διαμόρφωση, η οποία μπορούσε να ζωγραφιστεί.

Κατοικία με έντονο σαχνισί στο χωριό Παναγία. Σήμερα το κτίσμα είναι υπο κατεδάφιση.

Η λοξή απότμηση εξωτερικά του σπιτιού: Σε πολλές κατοικίες η εξωτερική γωνία του κτίσματος είναι κομμένη. Ο πιθανός λόγος δημιουργίας της απότμησης είναι για να περνάνε με μεγαλύτερη ευκολία τα φορτωμένα μουλάρια και τα κάρα.

Επίπλωση:Συχνή είναι η κατασκευή μεγάλης ξύλινης ντουλάπας, σταθερής, που καταλαμβάνει όλον τον τοίχο και συχνά έχει σκαλίσματα με φυτική διακόσμηση. Η ντουλάπα αυτή ονομάζεται ως μεσάντρα, μουσάντρα ή μουσαντιριά. Η μουσάντρα εκτός από κλειστά ντουλάπια διαθέτει και ανοικτές κόχες για την τοποθέτηση αντικειμένων. Στους παχύς, πέτρινους τοίχους δημιουργούνται εσοχές (κόγχες ή πουλίτσες) για την τοποθέτηση μικροαντικειμένων. Η επίπλωση των σπιτιών είναι φτωχική και περιλαμβάνει ντιβάνια, μπαούλα, ράφια κλπ. Σημαντικό, στοιχείο διακόσμησης αποτελούν τα υφαντά χαλιά και οι μικρές μπαντανίες που όχι μόνο στρώνονται στο δάπεδο αλλά κρεμιούνται και στους τοίχους.

Θέρμανση:Η θέρμανση του σπιτιού γίνονταν με τζάκια. Τα περισσότερα σπίτια έχουν περισσότερες από μία καμινάδες στη στέγη τους. Οι καμινάδες κατασκευάζονταν από ελαφριά υλικά για τη μείωση του βάρους τους. Εκτός από τζάκι μπορεί να υπήρχε και διαμορφωμένο μαγειρείο που κατέληγε σε καμινάδα. Τα τελευταία χρόνια, πολύ συχνή ήταν η χρήση της ξυλόσομπας, η οποία συνεχίζει να είναι δημοφιλής έως σήμερα.

Χρώματα: Συχνό χρώμα για το βάψιμο των σπιτιών εξωτερικά είναι το μπλε, λουλακί (ultramarine), η ώχρα και φυσικά το λευκό του ασβέστη.

 Κτίσμα με ίχνη λουλακί χρώματος στην εξωτερική τοιχοποιία. Εμφανής είναι ο τσατμάς στον 1ο όροφο. 

Οι πόρτες και τα παράθυρα.Τα παράθυρα του ισογείου (στον πετρόκτιστο τοίχο) είναι συνήθως μικρά, δίφυλλα, χωρίς παντζούρια, ανοιγόμενα γύρω από μεντεσέ. Εξωτερικά, τοποθετούνταν συχνά οριζόντιες σιδερένιες ράβδοι για προστασία από τους κλέφτες και τους πειρατές. Αντίθετα, τα παράθυρα των ορόφων (στον τσατμά) έχουν μεγαλύτερο ύψος. Το τσαμιλίκι είναι συρόμενο προς τα πάνω.

Δομικά στοιχεία: Τα θεμέλια των σπιτιών κατασκευάζονταν με λιθοδομή. Οι τοίχοι του ισογείου κατασκευάζονταν επίσης με λιθοδομή (ξερολιθιά) ή με ωμά πλιθιά. Ωστόσο, αν το σπίτι ήταν διώροφο ο πάνω όροφος διαμορφώνονταν με τσατμά. Ο τσατμάς είναι μια ελαφριά κατασκευή, με ξύλινο σκελετό. Ο σκελετός αποτελείται από κάθετους ορθοστάτες (ντιρέκια) που δένονται με οριζόντια ξύλα (ταμπάνια) και με διαγώνια ξύλα (παγιάντες). Ο ξύλινος σκελετός καλύπτονταν με ελαφρύτερα υλικά, όπως με μικρές πέτρες, άχυρα, κομμάτια από σπασμένα κεραμίδια, ξερά πλιθιά και φυσικά με λάσπη. Ως συνδετικό υλικό και ως σοβά χρησιμοποιούσαν το κουρασάνι, ένα μείγμα από χώμα, νερό, τρίχες κατσίκας, άχυρο, λινάρι κλπ που πλαθονταν με τα χέρια. Το πάχος του τσατμά ήταν περίπου 0,20μ. Η κατασκευή των εσωτερικών τοίχων γίνονταν με παρόμοιο τρόπο, δηλαδή με τσατμά, ωστόσο, ο ξύλινος σκελετός ήταν απλούστερος. Αποτελούνταν μόνο από κατακόρυφα ξύλα τοποθετημένα ανά μισό μέτρο. Το κενό το γέμιζαν με πλεγμένες βέργες. Ο εσωτερικός τοίχος καλύπτονταν με σοβά. Οι αχυρώνες (μονώροφα ή διώροφα κτίσματα που χρησιμοποιούνταν ως αποθήκες) κατασκευάζονταν εξολοκλήρου με πέτρα και είχαν ορθογώνια κάτοψη και απλή ογκοπλασία.

Η στέγη καλύπτονταν με σχιστολιθικές πλάκες ή κεραμίδια. Μάλιστα, η χρήση της σχιστολιθικής πλάκας ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένη καθώς οι κάτοικοι μπορούσαν να προμηθευτούν το συγκεκριμένο υλικό από γειτονικά πλακάρια (λατομεία). Ωστόσο, η πλάκες έχουν το μειονέκτημα ότι έχουν μεγάλο βάρος και ως εκ τούτου ο σκελετός και η ξυλεία της στέγης πρέπει να έχει μεγάλη αντοχή. Το στρώσιμο των πλακών γίνεται όπως και των κεραμιδιών, δηλαδή από κάτω προς τα πάνω, έτσι ώστε οι ανώτερες πλάκες να καλύπτουν τις κατώτερες. Παλαιότερα, το στρώσιμο γίνονταν χωρίς κορφιάδες στις πλευρές και οι γωνίες των στεγών ήταν καμπύλες. Οι σημερινοί τεχνίτες, που ανακαινίζουν τα παραδοσιακά σπίτια στη Θάσο δεν ακολουθούν την παραδοσιακή αυτή τεχνική αλλά δημιουργούν πλαϊνούς κορφιάδες.

Οι κατασκευαστές των σπιτιών ήταν μετακινούμενα συνεργεία μαστόρων, σινάφια Ηπειρωτών, Αρβανιτάδων, Βούλγαρων κλπ. Τα φτωχότερα σπίτια ωστόσο, κατασκευάζονταν από τους ίδιους τους μελλοντικούς ενοίκους με τη βοήθεια του χωριού. Πολλά σπίτια, έχουν κατασκευαστεί σε διάφορα στάδια. Δηλαδή, στην αρχή, ο ένοικος έκτιζε δύο δωμάτια για να στεγάσει πρόχειρα την οικογένειά του και μετά απο μερικά χρόνια μπορεί να πρόσθετε και άλλα δωμάτια. Για αυτόν το λόγο, στο ίδιο σπίτι, μπορεί να συναντήσει κανείς τοίχους με διαφορετικά υλικά, δηλαδή το μισό οίκημα να είναι κτισμένο με πέτρα και το άλλο μισό με πλιθιά ή χειροποίητα κεραμικά τούβλα, η ακόμη και δωμάτια που διαφέρουν σε ύψος. Ένα στοιχείο που προστέθηκε τα τελευταία χρόνια είναι η εξωτερική τουαλέτα με πρόχειρα υλικά και στέγαση με λαμαρίνες.

Τα περισσότερα χωριά είχαν έντονη κλίση εδάφους και οι κτίστες προσάρμοζαν την κατασκευή στις απαιτήσεις του εδάφους. Έτσι, πολλά σπίτια είναι ισόγεια από τη μία μεριά και διώροφα από την άλλη, δηλαδή διαθέτουν ένα ημιυπόγειο χώρο (το κατώι). Το δάπεδο των κατωγιών δεν επενδύονταν με κάποιο υλικό αλλά παρέμενε φυσικό, με χώμα δηλαδή. Από το ισόγειο φαίνονταν τα ξύλινα δοκάρια του πατώματος και οι ξύλινες τάβλες. Παλαιότερα, ο χώρος αυτός χρησιμοποιούνταν αποκλειστικά ως αποθήκη και για τη στέγαση ζώων, ενώ σήμερα, τα περισσότερα κατώγια έχουν επισκευαστεί και είναι κατοικήσιμα.

Η αυλή.

Όταν υπάρχει ελεύθερος υπαίθριος χώρος, αυτός διαμορφώνεται σε περιφραγμένη αυλή. Η περίφραξη γίνεται συνήθως με λιθοδομή, σε ύψος που υπερβαίνει το ύψος του ανθρώπου.  Η είσοδος διαμορφώνεται σε μεγάλη, τοξωτή θύρα με ξύλινη, δίφυλλη πόρτα. Άλλωστε, οι πόρτες της αυλής πρέπει να κατασκευάζονταν μεγάλες για να χωράει το φορτωμένο μουλάρι. Πολλές φορές, μέσα στην αυλή υπάρχει στεγασμένος χώρος, για διάφορες εργασίες, όπως πλύσιμο ρούχων και μαγείρεμα. Στην αυλή επίσης, μπορούσε να κατασκευαστεί και ξυλόφουρνος. Ωστόσο, πάρα πολλές κατοικίες δεν έχουν αυλή λόγω του περιορισμένου χώρου του οικισμού, καθώς τα περισσότερα σπίτια κτίζονταν το ένα πολύ κοντά στο άλλο.

Χώροι επαγγελματικής χρήσης

Η Θάσος ήταν ένα νησί που βασίζονταν στην αγροτική οικονομία και στην εμπορεία πρωτογενών προϊόντων (ξυλείας, μελιού, ελαιολάδου). Η κάθε οικογένεια ήταν κατά ο μεγαλύτερο μέρος της αυτάρκης. Επαγγελματικά κτίρια ήταν οι υδρόμυλοι για την άλεση ελιών και δημητριακών. Ένα σημαντικό επίσης κτίριο είναι ο ταρσανάς (πλοιοστάσιο) στην σκάλα Ποταμιάς. Πρόκειται για ένα πετρόκτιστο κτίριο που λειτουργούσε ως αλιευτικό καταφύγιο (έμπαιναν δηλαδή μέσα βάρκες). Αργότερα το κτίριο λειτούργησε ως χώρος διασκέδασης, ως εστιατόριο και σήμερα ως πολιτιστικό κέντρο.

Όταν αρχίσε η αστικοποίηση του νησιού, στα ισόγεια των κτιρίων άρχισαν να διαμορφώνονταν εμπορικά καταστήματα και καφενεία, ενώ ως βιτρίνες λειτουργούσαν τα παράθυρα των ισογείων.

Τα μετόχια 

Τα μετόχια ήταν κτήματα που ανήκαν στα μοναστήρια, κυρίως του Αγίου Όρους. Τα οικήματα, που ήταν κτισμένα στα κτήματα αυτά ήταν μεγάλα με πολυπλοκότερη κάτοψη σε σχέση με τις απλές κατοικίες. Για παράδειγμα, τα κατώγια είχαν πολλά δωμάτια ενώ συχνά υπήρχε και μεσοπάτωμα. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι τα κτίσματα των μετοχιών, χρησιμοποιούνταν για αποθήκευση προϊόντων, ως εργαστήρια, ως μύλοι αλλά και για τη στέγαση των εργαζομένων στα μετόχια.  ]

Οι Βίγλες

Το νησί, στις περισσότερες περιόδους της ιστορίας του, δεχόταν πλήθος επιδρομών, με σημαντικότερες τις επιδρομές των πειρατών. Για την έγκαιρη ειδοποίηση των επιδρομών, είχε οργανωθεί ένα σύστημα πύργων που ονομάζονταν βίγλες. Από τη βιγλα ο βιγλάρης ειδοποιούσε τους κατοίκους ανάβοντας ένα φανό. Μέχρι σήμερα υπάρχουν τοπωνύμια με το όνομα “βίγλα” και “φανός”. Στην παραλία της χρυσής αμμουδιά σε ένα ψηλό σημείο υπάρχει καφετέρια που ονομάζεται “βιγλί”. Σήμερα δεν σώζονται ίχνη αυτών των κατασκευών.

Η επίδραση του νεοκλασικισμου στην τοπική αρχιτεκτονική 

Στην Θάσο τα πρότυπα του νεοκλασικισμού έφτασαν μετά το β’ μισό του 19ου αιώνα. Νεοκλασσικά κτίρια συναντάμε κατά κύριο λόγο στο Λιμένα και στα Λιμενάρια. Το 1902 στα Λιμενάρια, όπου άρχισαν να λειτουργούν μεταλλεία, η περιοχή άρχισε να αναπτύσσεται και ως εκ τούτου να κτίζονται κατοικίες, διώροφες ή τριώροφες με λαξευτή λιθοδομή, και δίρριχτες στέγες με αετοματωειδή διαμόρφωση. Η πρόσοψη ήταν συμμετρική ενώ χρησιμοποιούσαν στοιχεία αρ Νουβώ σε κιγκλιδώματα μπαλκονιών και σε πόρτες.. Στους υπόλοιπους οικισμούς (για παράδειγμα στο Θεολόγο ή στο Σωτήρα) τα νεοκλασσικά στοιχεία ενσωματώνονταν ως απλή διακόσμηση, ίσως και λόγο οικονομικής δυσχέρειας οι κάτοικοι δεν ήταν σε θέση να ανεγειρουν ένα διώροφο κτίσμα με λαξευτή λιθοδομή. Έτσι αρκέστηκαν στην υιοθέτηση ορισμένων μόνο στοιχείων και λεπτομερειών. Για παράδειγμα, εξωτερικά δημιουργούν γλύφες, προεξοχές κυμάτια, ακόμη και παραστάδες, με γύψο και σοβά ενισχυμένο με τρίχες ζώων. Αντί για αετώματα στη στέγη, κατασκευάζουν πάνω από τα παράθυρα μια ξύλινη διακοσμητική απόληξη σε σχήμα αετώματος.

Πηγή :

www.decobook.gr

Οι αρχαίοι ελληνικοί ναοί προκαλούν δέος για το σχεδιασμό και την κατασκευή τους. Πως όμως κατασκευάστηκαν; Υπήρξαν αρχιτεκτονικά σχέδια, στα οποία στηρίχθηκαν οι τεχνίτες ή η κατασκευή αρκούνταν στην επιτόπου επίβλεψη του αρχιτέκτονα;

Παρακάτω θα επιχειρηθεί μία διερεύνηση και ανάλυση βιβλιογραφικών πηγών και θα καταγραφούν οι διάφορες απόψεις για τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό των αρχαίων Ελλήνων.

Κατά τον Wolfrang Müller-Wiener, στο βιβλίο του ‘Η Αρχιτεκτονική στην Αρχαία Ελλάδα’, ενώ υπάρχει πλούσιο υλικό για να απαντηθούν ερωτήματα που αφορούν στην τεχνική, την τεχνουργία και τη στιλιστική της αρχαίας αρχιτεκτονικής, είναι δύσκολες οι απαντήσεις που αφορούν στους ανθρώπους που ασχολήθηκαν σ’ αυτούς τους τομείς, καθώς υπάρχει μικρός αριθμός γραπτών μαρτυριών….

Είναι σκόπιμο να αναφερθούν κάποια στοιχεία για τον όρο ‘αρχιτέκτων’ πριν αναλυθεί το ζήτημα της κατασκευής των ναών, των κτιρίων κλπ βάσει σχεδίου ή όχι.

Ο Müller-Wiener ότι αρχικά ο όρος ‘αρχιτέκτων’ δηλώνει επάγγελμα που συνδέεται με την ξυλουργική τέχνη, μεταγενέστερα όμως στις ασχολίες του ανήκει οτιδήποτε αφορά στη χρήση του λίθου, δηλ. το επάγγελμα του αρχιτέκτονα άλλαξε σημαντικά κατά τους έξι αιώνες της ελληνικής αρχιτεκτονικής.

Ο Βιτρούβιος στο έργο του ‘Decem libri de architectura’ παρουσιάζει τον αρχιτέκτονα ως ειδικό με πολύπλευρη μόρφωση, έμπειρο σε όλους τους κλάδους της αρχιτεκτονικής, αλλά συγχρόνως με γνώσεις μαθηματικών, φυσικής, κλπ. Σύμφωνα πάντα με τον Βιτρούβιο από νωρίς οι αρχιτέκτονες έπρεπε να διατυπώσουν σε κείμενο τα σχέδια για την ανέγερση του κάθε οικοδομήματος, αλλά είναι άγνωστες οι λεπτομέρειες του περιεχομένου των κειμένων αυτών. Αρχικά ήταν απλές κτιριακές περιγραφές, όπως οι λεγόμενες ‘συγγραφές’, αλλά από τον 4^οαιώνα προστέθηκαν και εξηγήσεις και σταδιακά προσθέτονταν ζητήματα σχεδίου και διεύθυνσης. Επίσης δεν ήταν ιδιαίτερα διακριτή η διάκριση μεταξύ αρχιτέκτονα και πολιτικού μηχανικού, καθώς όπως προαναφέρθηκε ο αρχιτέκτονας κατείχε πολλές γνώσεις της ειδικότητας του.

Ακόμη είναι σκόπιμο να αναφερθούν κάποια στοιχεία που αφορούν στη διαδικασία εφαρμογής της οικοδομικής πολιτικής σε διάφορες περιόδους, π.χ μέχρι τον 5^ο αιώνα, αναθέτες των έργων ήταν οι ηγεμόνες, ενώ με την μετάβαση στο δημοκρατικό πολίτευμα αναθέτες ήταν οι πολίτες μέσω της Βουλής. Λάμβαναν χώρα συσκέψεις στην Εκκλησία του Δήμου και συζητήσεις στη φάση του σχεδιασμού, π.χ σχετικά με την οριοθέτηση του κτιρίου και εγκρίνονταν οικοδομικά ψηφίσματα που συμπληρώνονταν με τις συγγραφές, που περιλάμβαναν περιγραφές των απαιτούμενων εργασιών. Οι περιγραφές βασίζονταν σε σκίτσα και μάλιστα αναφέρεται και επιλογή μεταξύ διαφόρων σχεδίων, όπως προκύπτει από τη διάσημη επιγραφή του 347/6 π.Χ. για τη σκευοθήκη και άλλες επιγραφές.

Σύμφωνα επίσης με πανεπιστημιακές παραδόσεις του καθηγητή Β.Κ. Λαμπρινουδάκη για τα οικοδομικά προγράμματα στην Αθήνα από το 479 έως το 431 π.Χ, ο ίδιος αναφέρει ότι στα προγράμματα για τα δημόσια έργα οι επιστάτες με τον αρχιτέκτονα έκριναν τα σχέδια που υπέβαλλαν οι ειδικοί ή το κοινό…

Ο Müller-Wiener αναφέρει ότι είναι αδιευκρίνιστο το χρονικό στάδιο της συνειδητής χρήσης σχεδίου στην ελληνική αρχιτεκτονική. Υπάρχουν βέβαια περιπτώσεις που μετά από ανάλυση των ευρημάτων μπορούν να διαφανούν στάδια αρχιτεκτονικού σχεδίου (ναός του Ακράγαντα, των Διδύμων). Όμως δεν υπήρχε καθολικότητα στα σχέδια, καθώς εξαρτιόταν από τοπικές ιδιαιτερότητες (απόψεις, παράδοση, τεχνικές και οικονομικές δυνατότητες).

Κατά τον 5^ο αιώνα παρατηρείται συνδυασμός αναλογιών μεταξύ κάτοψης και ανωδομής (δωρική περιοχή), ενώ η ιωνική παρουσίαζε ελευθερίες στην ατομική σχεδίαση.

Από τον 4^ο αιώνα εμφανίζεται συστηματικό σχέδιο βασισμένο σε κάνναβο (εμβάτη), όπου ήταν επαρκή απλά σκίτσα, αποκλείοντας την ύπαρξη προσχεδίων υπό κλίμακα, ενδεχόμενα και μοντέλων.

Ένα άλλο ζήτημα που παραμένει άγνωστο είναι το κατά πόσο το σχέδιο έπρεπε να είναι τελειωμένο πριν την έναρξη των εργασιών. Ο Müller-Wiener κατά την περιγραφή της οικοδομικής διαδικασίας αναφέρει ότι με την έναρξη των εργασιών, ο διευθύνων αρχιτέκτων προσδιόριζε την ακριβή θέση του κτίσματος και στη συνέχεια έδινε οδηγίες λεπτομερειών σε σχέδιο ‘παράδειγμα’ ή σε αχνάρι (στένσιλ, αναγραφεύς). Επίσης αναφέρει ότι υπήρχαν σχέδια λεπτομερειών στην κλίμακα του πρωτοτύπου, αν και αμφισβητήθηκε η ύπαρξη τους παρά τις επιγραφικές μαρτυρίες. Ο ίδιος επικαλείται την περίπτωση που στη Δήλο παραγγέλθηκε ξύλινος πίνακας με επίχρισμα για παράδειγμα πρόπυλου. Επίσης ισχυρίζεται ότι ‘σχεδιαστήρια’ της εποχής αποτελούσαν οι λειασμένες επιφάνειες των τοίχων (σηκός των Διδύμων) με σχέδια όχι μόνο αρχιτεκτονικών μελών αλλά και προσχέδιο του αετώματος. Μνημονεύει επίσης και την εύρεση μεγάλου αριθμού μολυβιών στα μπάζα του ναού της Αφαίας στην Αίγινα για να υποστηρίξει ότι υπήρχαν και προσχέδια που έγιναν με μολύβια. Τέλος, αναφέρει ότι για σπουδαία αρχιτεκτονικά μέλη (κιονόκρανα, τρίγλυφα κλπ)κατασκευάζονταν παραδείγματα στο μέγεθος των πρωτοτύπων.

Στη συνέχεια παρατίθενται οι θέσεις του Juko Ito που αναφέρονται στο βιβλίο του ‘Theory and Practice of Site planning in Classical Sanctuaries’. Αναφέρει λοιπόν ο Ito ότι το ζήτημα αν οι αρχαίοι αρχιτέκτονες εκπονούσαν αρχιτεκτονικά σχέδια αποτελεί ανοιχτή διαμάχη (argument) μεταξύ των σύγχρονων αρχαιολόγων και των ιστορικών της αρχιτεκτονικής, λόγω του ότι δεν έχει ακόμη ανακαλυφθεί καμία απόδειξη σχεδίου, χωρίς να σημαίνει όμως ότι επειδή δεν βρέθηκε μέχρι στιγμής κανένα σχέδιο, οι αρχιτέκτονες δεν σχεδίαζαν κατόψεις, όψεις ή τομές.

Κάποιοι αρχαιολόγοι, όπως ο Culton επιμένουν ότι δεν υπήρχαν σχέδια, επειδή οι περισσότεροι ναοί ήταν πρωτότυποι και δεν ήταν απαραίτητα τα σχέδια. Ο Ito παραθέτει την άποψη του Culton για την απουσία σχεδίων ως εξής: ‘στην ελληνική αρχιτεκτονική η κάτοψη όλου του ναού ήταν απλή και συμβατική και το καθήκον του αρχιτέκτονα ήταν να σχεδιάζει όχι σύνθετα σύνολα, αλλά να καθορίζει αναλογίες και λεπτομέρειες των μορφών. Άρα τα σχέδια κατόψεων και όψεων σχεδιασμένα σε περιορισμένη επιφάνεια με όργανα περιορισμένης ακρίβειας θα του πρόσφεραν μικρή βοήθεια και φαίνεται ότι οι Έλληνες αρχιτέκτονες ανέπτυξαν τεχνική σχεδιασμού χωρίς σχέδιο με κλίμακα’. Ο Ito κρίνοντας τις απόψεις αυτές κάποιων σύγχρονων επιστημόνων ως προκατειλημμένες, αναφέρει ότι έγιναν κάποιες ανακαλύψεις που αφορούν στο αρχιτεκτονικό σχέδιο, ενδιαφέρουσες και σημαντικές, που διαφωτίζουν πως προχωρούσαν οι αρχαίοι αρχιτέκτονες στο σχεδιασμό. Παραθέτει στη συνέχεια ευρήματα σχεδίων από 3 ναούς.

1. Ναός του Απόλλωνα στα Δίδυμα (Μικρά Ασία)

www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/history/art

Ο Haselberger ανακάλυψε σειρά σχεδίων στο εσωτερικό του ναού, στο άδυτο συγκεκριμένα, που καταλαμβάνουν επιφάνεια 200τ.μ, που χρονολογούνται τον 3ο αιώνα π.Χ. κάποια είναι σε πραγματικό μέγεθος και κάποια σε κλίμακα 1:16.

https:/vialucispress.wordpress.com/2013/11/02/the-appearance-of-perfection-dennis-aubrey/capture;

Σχέδιο της βάσης ιονικού κίονα από το άδυτο του ναού του Απόλλωνα στα Δίδυμα της Ιωνίας, όπως τον αποτύπωσε οLotharHaselberber

 http:/arxaia-ellinika.blogspot.gr/2014/01/ta-mystika-sxedia-twn-arxaiwn-arxitektonwn.html;

2. Σχέδια της πρόσοψης του Ναΐσκου του Ναού του Απόλλωνα στα Δίδυμα

Στον πίσω τοίχο του άδυτου του ναού βρέθηκε το σχέδιο της πρόσοψης του ναΐσκου. Δεν είναι ακριβώς η πρόσοψη, αλλά λεπτομέρεια του αετώματος και του γείσου σε κλίμακα 1:1.

3. Σχέδια της πρόσοψης του ναού της Αθηνάς Πολιάδας στην Πριήνη

Σύμφωνα με τον Kőnig, που ανακάλυψε το σχέδιο, σχεδιάστηκε σε πέτρα του τοίχου του σηκού τον 3ο αιώνα π.Χ. πρόκειται μάλλον για σκίτσο παρά για όψη και ιδιαίτερα για το αέτωμα, σχεδιασμένο σε κλίμακα 1:48. Είναι σημαντικό εύρημα, γιατί είναι το πρώτο σχέδιο υπό κλίμακα της κλασικής αρχαιότητας που ανακαλύφθηκε.

www.flickr.com/photos/psulibscollections/5833078940/sizes;

4. Σχέδια του Μακεδονικού Τάφου στην Αγγίστα

Ανακαλύφθηκε σχέδιο σε κλίμακα 1:1 για την κατανομή σε τρίγλυφα και μετόπες της όψης. Δεν είναι σχέδιο της πρόσοψης, αλλά εξυπηρετεί βοηθητικούς σκοπούς.

Ο Ito συνεχίζει τη διερεύνηση των αρχαίων αρχιτεκτονικών σχεδίων παρουσιάζοντας τα χαρακτηριστικά τους. Ισχυρίζεται ότι οι τοίχοι και τα δάπεδα φαίνεται ότι λειτουργούσαν σαν επιφάνειες σχεδίασης. Ούτε πάπυροι, ούτε περγαμηνές βρέθηκαν με αρχιτεκτονικά σχέδια λόγω του ότι ήταν ακριβά υλικά για σχέδια. Αλλά και να είχαν χρησιμοποιηθεί ήταν δύσκολο να διασωθούν γιατί ήταν φθαρτά υλικά. Όλα τα σχέδια εκτός από ένα ήταν σε κλίμακα 1:1 και ήταν σχέδια εφαρμογής ή λεπτομερειών. Ο Ito θεωρεί ότι το σχέδιο της όψης του ναού του Απόλλωνα στην Πριήνη υπό κλίμακα μας οδηγεί να υποθέσουμε ότι οι αρχαίοι αρχιτέκτονες σχεδίαζαν φτιάχνοντας κατόψεις και όψεις, δηλ. είχαν εκ των προτέρων μια συνολική εικόνα του οικοδομήματος πριν κατασκευαστεί, ώστε να αποφασίσουν για τις τελικές αναλογίες και διαστάσεις, ανεξάρτητα αν κατά τη διάρκεια της κατασκευής έκαναν διαφοροποιήσεις. Ένα ακόμη στοιχείο ενισχύει , κατά τον Ito, την ύπαρξη σχεδίου, η απόφαση δηλ. για τη θέση των κιόνων, όπου βέβαια χάριν της αισθητικής άποψης του αρχιτέκτονα ‘διόρθωναν’ με το μάτι την ακαμψία της γεωμετρικής ακρίβειας.

Τέλος, ο Ito εκθέτει τη δική του υπόθεση στον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό κατά την αρχαιότητα αναλύοντας τους δύο βασικούς παράγοντες σχεδιασμού, τις διαστάσεις και την αναλογία. Η επιλογή των διαστάσεων αποφασίζεται μέσα από μία πορεία, περίπου όπως και σήμερα: προσχέδια, βασικά σχέδια και τελικά σχέδια και στη συνέχεια ακολουθούν σχέδια λεπτομερειών. Ένας παράγοντας που επηρεάζει την επιλογή των διαστάσεων είναι οι αναλογίες, η συμμετρία των αρχαίων που οδηγεί στην αρμονία. Ο κάνναβος, ένας τρίτος παράγοντας, φαίνεται να βρίσκει εφαρμογή περισσότερο στην πολεοδομία, παρά στον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό και περισσότερο κατά την ελληνιστική και ρωμαϊκή περίοδο.

Τέλος, αναφέρονται οι απόψεις του J.J. Culton από το βιβλίο του ‘Greek architects at work- Problems of Structure and Design’. Ο Culton αναφέρει ότι ο αρχιτέκτονας αρχίζει τα έργα του από κάτω προς τα πάνω, οπότε τα όποια λάθη στη βάση είναι πολύ δύσκολο να διορθωθούν σε αντιδιαστολή με τον κεραμίστα, τον γλύπτη, το ζωγράφο που έχουν τη δυνατότητα να διορθώνουν τα έργα τους σε οποιοδήποτε στάδιο. Επομένως, ο αρχιτέκτων έχει ανάγκη τη δυνατότητα να βλέπει ολόκληρο το έργο του πριν κατασκευαστεί για να κρίνει τη μορφή του, τη λειτουργία του και τη δομή του. Συγχρόνως είναι απαραίτητο ο αρχιτέκτων να επικοινωνεί με τους κτίστες για να δείχνει τις απόψεις του για το σχεδιασμό, ενώ π.χ ένα άγαλμα είναι αποτέλεσμα δουλειάς ενός μόνο ατόμου.

Οι Έλληνες δεν είχαν γεννηθεί με τις τεχνικές του σχεδιασμού και είχαν μικρή βοήθεια στο θέμα του σχεδιασμού από τις παραδόσεις της αρχιτεκτονικής πριν τον 7ο αιώνα π.Χ. οι αρχιτέκτονες λοιπόν εκείνων των χρόνων ανέτρεχαν στις μεθόδους που χρησιμοποιούνταν στην Αίγυπτο και τη Μέση Ανατολή, όπου διασώθηκαν αποδείξεις αρχιτεκτονικού σχεδιασμού.

Προαναφέρθηκε η άποψη του Culton για το είδος της εργασίας του αρχιτέκτονα, την οποία τεκμηριώνει αναφέροντας ότι δεν βρέθηκαν κατόψεις ή όψεις, ούτε γίνεται αναφορά στην ελληνική λογοτεχνία πριν την ελληνιστική περίοδο. Προσπαθεί να τεκμηριώσει τις απόψεις του στο θέμα του σχεδίου που αποτελεί αναπάντητο ερώτημα, πιστεύοντας βέβαια ότι αυτές οι απόψεις του δεν έχουν καθολική αποδοχή. Οι επιγραφές που αναφέρονται στα κτίρια περιλαμβάνουν συγγραφές, συμβάσεις, λογαριασμούς που σχετίζονται με την οικοδομή και όχι την αρχιτεκτονική σύλληψη του έργου. Ένα τέτοιο παράδειγμα που βρέθηκε αφορούσε στο φρούριο του Πειραιά το 340 π.Χ. στις συγγραφές λοιπόν δεν γίνεται αναφορά σε σχέδια, κατόψεις και τομές, που θα ήταν αναμενόμενο αν υπήρχαν. Ο αρχιτέκτων βρισκόταν επιτόπου στο έργο, οπότε έδινε διευκρινήσεις και λεπτομέρειες σε παράδειγμα ή αναγραφέα. Η έννοια του παραδείγματος είναι ξεκάθαρη-δείγμα, μοντέλο, αλλά του αναγραφέα δεν είναι ξεκαθαρισμένη, αν σημαίνει περιγραφή ή σχέδιο στην αρχαία ελληνική γλώσσα, πάντα κατά τον Culton. Το ‘παράδειγμα’ χρησιμοποιούνταν για τρίγλυφα και μετόπες που απαιτούσαν τρισδιάστατο σχεδιασμό και φτιάχνονταν σε φυσικό μέγεθος. Αναρωτιέται βέβαια ο Culton αν τα παραδείγματα ‘έφτιαχνε ο αρχιτέκτονας ή έμπειροι τεχνίτες.

Ένα μόνο παράδειγμα πριν την ελληνιστική περίοδο υπό κλίμακα αναφέρεται από τον Ηρόδοτο και αφορά το ναό του Απόλλωνα στους Δελφούς και εικάζεται ότι αποτελεί μοντέλο ολόκληρου του κτιρίου. Ο Culton πάντως επιμένει ότι δεν υπάρχουν αποδείξεις για σχέδια πριν την ελληνιστική περίοδο. Ισχυρίζεται ότι εφόσον σχέδια κατόψεων και όψεων δεν αναφέρονται σε επιγραφές του 4ου αιώνα π.Χ, οπότε δεν πρέπει να χρησιμοποιήθηκαν τότε, είναι απίθανο να χρησιμοποιήθηκαν στον 6ο και 7ο αιώνα π.Χ.

Επίσης αναφέρει ότι στο δωρικό ναό, τα σημεία όπου ο σχεδιασμός των ανώτερων στοιχείων ελέγχεται από τα από κάτω τους είναι λίγα, δεν είναι απαραίτητο να προαποφασιστούν οι διαστάσεις τους. Κατά την κατασκευή ο αρχιτέκτονας μπορούσε να ελέγχει τις αναλογίες και τα μεγέθη στα επόμενα στάδια. Η δυσκολία που αντιμετώπιζαν οι αρχιτέκτονες αφορούσε στην ομοιόμορφη κατανομή των κιόνων και το πρόβλημα των τριγλύφων αποδεικνύει ακόμη περισσότερο ότι δεν δούλευαν πάνω σε σχέδια λεπτομερή φτιαγμένα πριν την κατασκευή.

Ισχυρίζεται ακόμα ο Culton ότι οι Έλληνες είχαν χαρακτηριστικά μέσα για τις ανάγκες του σχεδιασμού: οι κανόνες των αναλογιών που ήταν πολύ βασικοί έδιναν τη δυνατότητα να προβλέψουν την εμφάνιση του κτιρίου και να αντιμετωπίσουν τεχνικά προβλήματα, οπότε δεν χρειάζονταν το σχέδιο. Οι κανόνες των αναλογιών είχαν μυστικιστική σημασία για τους αρχαίους Έλληνες. Η εξέταση λεπτομερών αναφορών για κάθε ελληνικό κτίριο δείχνει ότι οι υπολογισμοί ήταν περισσότερο χρήσιμοι από το σχέδιο υπό κλίμακα.

Αλλαγές στις τεχνικές σχεδιασμού, κατά τον Culton, έγιναν κατά την ελληνιστική εποχή, καθώς κατασκευάστηκαν ποικίλα κτίρια, γυμνάσια, στοές, βουλευτήρια, κλπ. σε συγκροτήματα, οπότε προέκυψε η ανάγκη του σχεδίου. Ο Culton παραδέχεται ότι η κάτοψη αναφέρεται σε μια επιγραφή από την Πριήνη με τη λέξη ‘υπογραφή’. Αλλά εξηγεί ότι ο ναός αποπερατώθηκε το 2ο αιώνα και αποδίδεται σε κάποιον Ερμογένη, ο οποίος κατέγραψε τις καινοτομίες που εφάρμοσε στο ναό σε σχέδιο για να τις δείξει στους απογόνους του. Θεωρεί ότι η λέξη ‘υπογραφή’ δεν αντιστοιχεί στη λέξη ‘κάτοψη’. Τελειώνοντας, ο Culton αναφέρει ότι το σύστημα αναλογιών, η λεπτομερής γραπτή συγγραφή και τα ‘παραδείγματα’ σε φυσικό μέγεθος ήταν σε πλήρη ανάπτυξη τον 4ο αιώνα. Αργότερα, την ελληνιστική εποχή με επιρροές και από την Αιγυπτιακή αρχιτεκτονική, αναπτύχθηκε ένα σύστημα μεθόδων για ακριβή κάτοψη, όψη και προοπτική αναπαράσταση που καταγράφει ο Βιτρούβιος και χρησιμοποίησαν οι αρχιτέκτονες μέχρι τον 12ο αιώνα.

Μετά από την μελέτη των αποσπασμάτων των δύο αντιδιαμετρικών απόψεων για την υλοποίηση των ναών σύμφωνα με σχέδιο ή όχι, διαμόρφωσα την άποψη ότι οι αρχαίοι αρχιτέκτονες θα πρέπει να προχωρούσαν στην κατασκευή βάσει σχεδίου.

Πιστεύω ότι το σχέδιο ήταν απαραίτητο για τον ίδιο τον αρχιτέκτονα, ώστε να προχωρεί σε διορθώσεις για να καταλήξει στο επιθυμητό αποτέλεσμα, ακόμη και αν εφάρμοζε το σύστημα των αναλογιών. Επίσης με το σχέδιο μπορούσε ο αρχιτέκτονας να συνεργάζεται με τα συνεργεία των μαστόρων σε συνδυασμό με τα τρισδιάστατα μοντέλα σε φυσικό μέγεθος.

Κυρίως όμως οι αρχιτέκτονες πρέπει να εκπονούσαν σχέδια για να τα υποβάλλουν σε διαγωνισμούς ή στους ‘πελάτες’ για να τους ανατεθεί το έργο. Τα υποβαλλόμενα σχέδια θα πρέπει να είχαν ακρίβεια για να δίνουν όσο το δυνατόν πιστότερη εικόνα του έργου αποπερατωμένου. Σκίτσα θα πρέπει να γίνονταν στη φάση των προσχεδίων.

Το γεγονός ότι δεν βρέθηκαν σχέδια αποδίδω στην ποιότητα και την αντοχή των επιφανειών σχεδίασης, που ήταν από φθαρτά υλικά, γιατί ακριβώς δεν απασχολούσε τους αρχιτέκτονες η αντοχή τους στη διάρκεια του χρόνου, αλλά να επιτελέσουν το σκοπό τους μέχρι την υλοποίηση του οικοδομήματος, οπότε μπορεί και να μην φυλάσσονταν καν.

Πιστεύω ότι τα σχέδια (κατόψεις-όψεις) πρέπει να ήταν υπό κλίμακα, δηλ. οι αρχαίοι γνώριζαν το σχέδιο υπό κλίμακα, καθώς και η κλίμακα είναι κάποια σχέση αναλογία του σχεδίου με το φυσικό μέγεθος του κτιρίου και μάλιστα απλούστερη των αναλογιών που χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι στους ναούς.

Ελπίζω ότι στα επόμενα χρόνια η αρχαιολογική σκαπάνη θα έχει την τύχη να αξιωθεί ευρημάτων που θα τεκμηριώνουν αυτές τις απόψεις.

Πηγή :

Ιφιγένεια Κωτίτσα

www.decobook.gr